Divahar

நீ வந்தால் கனவுகூட கௌரவிக்கப்படுகிறது...

நீ இல்லாமல் நனவு கூட நினைவில் நிற்பதில்லை...

இப்பொழுதெல்லாம் நீ என்னை நினைக்காத நேரம்கூட விக்கலெடுக்கிறது நீ நினைத்ததாய் நினைந்துகொண்டு...
நான் நினைக்கும் போதெல்லாமெ என்னை ஏளனம் செய்கிறாய்...
இயற்கை எனக்கு வரமளித்தது உன் சாபத்தை...
வாழ்வின் ஒவ்வொரு துளியையும் விடாமல் துருவிப் பார்க்கையில்தான் உண்மையின் ஊமை முனகல் தெள்ளத்தெளிவாகக் கேட்கிறது...

வார்த்தை இரை தேடி மௌனம் பறவையாகிறது...

வான மந்தத்தில் எத்தனைமுறை தேடுவது தொலைந்துபோன என் இதயத்தை...
வார்த்தைகளை இழந்து மனம் குயிலாய் கூவுகிறது...
குயிலின் பசிக்குரல் மனிதனைத் தாலாட்டுவதுபோல் என் வேதனையை நீ ரசிக்கிறாய்...
மயிலைப் போன்றவள் நீ ஆடுகிறாய்... மகிழ்கிறாய்... பறக்கிறாய்...

மனிதனைப் போன்றவன் நான் கைகூப்புகிறேன்... தெண்டனிடுகிறேன்... இறகை புத்தகத்தில் ஒளித்து வைத்து ஏங்கித்தவிக்கிறேன்...
நானும் நீயும் கனவு காண்கிறோம்... கனவில் கூட நம்மில் ஒற்றுமையில்லை.. என் கனவில் நீ வருகிறாய் தேவதையாய்... உன் கனவில் நான் வருகிறேன் இராட்சதனாய்...
வானில் பறக்கும் காக்கைக்காக நரி எச்சில் ஒழுக்குகிறது... பணத்திற்காக மனிதன் வடிக்கும் கண்ணீர்போல...

உறங்கும்போது கூட கனவினை விரும்பாதவன் நான்... உன்னைப் பார்த்தபின் விழித்திருக்கும்போதே கனவினில் திளைக்கிறேன்....
மெல்ல மெல்ல விஷத்தை என்னுள் விதைத்துவிட்டாய் காதலாய்...

என் சுயத்தை இழந்துவிட்டேன்...